Kaside-i İstibdat Yahut Kırmızı İzler - Atatürk

Bir köhne kadit parçası, bir çehre-i menhus,
zulmetler içinde mütereddit, mütelâşi.
Daim mütefekkir görünen, kendine mahsus
efkârı sakimane ile âleme karşı.
Ateş saçarak etmede her gün bizi tehdit,
âmali harisanesini eyledi tezyit...
Gördükçe bu mazlumlarını, sinesi mağrur,
tırnaklarını aileler kalbine saplar;
mağdurlarının her biri bir kûşede ağlar.
Katlandı vatan görmeğe evlâdını makhur...
Birçoklarımız mahpes ü menfada süründük.
Ey gazii ! Mecruhu vega dideye döndük.
Ey kanlı eliyle vatan âmaline hail !
Ey enmilei sürbu cinayata delâil !
Teşkil eden ey köhne kadit, katili efkâr,
Ey katili şübbanı vatan, katili ahrar !
Ey varlığı bir millet için bâdii zillet !
Ey çehresi ifrite veren dehşeti vahşet !
Zindanları, menfaları, mahpesleri doldur;
ziniciri esaretle bütün hisleri dondur.
Tesmimi nefes, nefyi ebet, sonra denizler..
Her girdiğin evlerde durur kırmızı izler...
Kâbus-i hiyanetle vatan can çekişirken
timizi dendanı harisin kemirirken
bir gün Rumeli dağları envara boyandı;
hürriyetin enfası ile herkes uyandı.
(Şanlı Ordu Gazetesi, 24 Kasım 1908)